به بهانه ی 9 امین سالگشت مرتضی ممیز ، دو پروژه از نشانه‌های او را به همراه اتودهای منتشر نشده‌ی آن دعوت می‌کنیم.
در بخشی از این گفت وگو، ممیز در مورد نوع دیدگاهش در مسیر حرفه‌ای و زندگی چنین می‌گوید: “به طرز سرسختانه‌ای همیشه معتقدم که باید با کارهایم، سطح سلیقه‌ى آن زمینه را جلو ببرم. این فکر و هدف همیشگی من است و تاکنون هم پیش نیامده که شیوه‌ی بزن و برو را پیش بگیرم! حتی یک کار بسیار عادی را در چهارچوب خودش درست انجام می‌دهم. نمی‌توانم کم بگذارم. این عادت حرفه‌ای من شده است.
طبیعی است که هر کس می‌خواهد زنده بودن خودش را به شکلی ثبت کند و حس کند زنده است. یادگارها -در واقع- نشانه‌های تلاش‌اند. حتی سنگ قبر آدم هم همین را می‌خواهد بگوید. جامعه هم وقتی به آثار هنری و ساختمان بشر احترام می‌گذارد به خاطر آن است که آن را یادگار عمومی خودش می‌داند و هنرمند هم که سازنده‌ى این آثار است لذت جاودانه شدن دو برابری می‌برد. لذتی که او را نماینده‌ى محیطش هم می‌کند و یا ناشی از حسی است که فکر می‌کند چنین ماموریتی را خداوند فقط به عهده او گذاشته است.”
محمد صادق شیرعلی بیگی