نزدیک به صد سال از طرح مسائل آکادمیک و تجزیه تحلیل دقیق مشکلات کار با حروف و حروفچینی در دنیا می‌گذرد. فوتوریست‌ها، دادائیست‌ها، ساختارگرایان، اهالی باهاوس و متولیان جنبش حروفچینی جدید، سردمداران سبک سوئیسی طراحی، منادیان فتوتکست و تا طراحان منتسب به پست مدرن؛ هرکدام به نوعی در تکوین ارکان تایپوگرافی به عنوان یکی از حیاتی‌ترین خوراک‌ها برای طراحان گرافیک، گام‌های مستوفایی برداشته‌اند. اگرچه کمابیش از طریق رسانه ها اخباری از اتفاقات آن سوی دنیا به ما رسیده و می‌رسد؛ متأسفانه ما از آن همه که در کار تایپوگرافی غربی وجود دارد، جز اطواری نا موزون چندان نصیبی نبرده‌ایم. دیوارهای ستبری چون تفاوت زبان، دوری مکان و ... از جمله عوامل تحدید در این حوزه به شمار می‌آیند. آوردن دانش تایپوگرافی از غرب، علاوه بر نیاز به توانایی ترجمه، محتاج چیزی مهم‌تر است؛ توان تطبیق دستاوردهای غربی با مصرف در ایران و یا به عبارتی دیگر بومی سازی عمیق آن دستاوردها.
