همیشه که اینطور نبوده که الان هست. قدیم و البته نه خیلی قدیم ، برای ساختن پوستر فیلم زحمت می‌کشیدند و وقت می‌گذاشتند و به آن اهمیت می‌دادند. همچنان که برای خود فیلم هم اهمیت قائل بودند و برای تولیدش مایه می‌گذاشتند. صنعت فیلمسازی هنوز دست بساز و بفروش‌ها (بخوانید بساز و بندازها) نیفتاده بود و فیلمسازی یک اعتبار و شان و مقامی داشت. درباره اینکه فیلم خوب می‌ساختند یا بد ، بحث نمی‌کنم. می‌گویم که برای فیلمی که می‌ساختند ارزش قائل می‌شدند و همه جوره برای آن زحمت می‌کشیدند. کارشان هر چه بود باری به هر جهت نبود. همه زندگی‌شان وقف فیلم می‌شد و هیچ مرحله‌ای از فیلم را "بزن و برو"یی نمی‌ساختند. حساب بزن و بروها از حساب فیلمسازها جدا بود. تهیه‌کننده و فیلمساز هزار دعوا و اختلاف که با هم داشتند ، سر یک چیز به توافق رسیده بودند و آن این بود: تولید فیلم با ساختمان‌سازی و گاوداری و سمساری متفاوت است. اگرچه برای این مشاغل هم باید بی‌خوابی کشید و دائم فکر کرد و وقت گذاشت. توافق کرده بودند که چه پول داشته باشند و چه نداشته باشند ، نباید سرهم‌بندی کنند و چنانکه امروز متداول شده همه چیز را بی‌خیالی در کنند. برای همین حتی پوستر و سردر هم برایشان مهم بود.
